نخستین نشست تخصصی در پیوند با همایش ملی آینده‌پژوهی، آموزش عالی و توسعه پایدار با موضوع «آموزش آکادمیک هنر نمایش در دوران پساکرونا؛ چالش‌ها، نیازها و دگرگونی‌ها» به همت گروه ادبیات نمایشی دانشکده هنر دانشگاه سوره و همکاری معاونت پژوهشی؛ روز شنبه مورخ 17 مهرماه، ساعت 16 الی 18 در دانشگاه سوره برگزار شد.
به گزارش روابط عمومی حوزه هنری، نخستین پیش‌نشست همایش ملی آینده پژوهی، آموزش عالی و توسعه پایدار با محوریت «آموزش آکادمیک هنر نمایش در دوران پساکرونا؛ چالش‌ها، نیازها و دگرگونی‌ها»، با ارائه و سخنرانی دکتر عطاءالله کوپال عضو هیئت علمی دانشکده ادبیات و دکتر امیررضا نوری‌پرتو مدیر گروه ادبیات نمایشی دانشکده هنر دانشگاه سوره و حضور دکتر اکرم قاسم‌پور به‌عنوان دبیر جلسه؛ روز شنبه مورخ 17 مهرماه ساعت 16 الی 18 به صورت مجازی در سامانه سیباد دانشگاه سوره برگزار شد.
در ابتدای جلسه، اکرم قاسم‌پور به‌عنوان دبیر نشست ضمن عرض خوش‌آمد به حاضران، به ارائه مقدمه‌ای در باب موضوع و معرفی استادان ارائه دهنده پرداخت. سپس، ادامه روند جلسه را به دو استاد مدعو محول کرد.
امیررضا نوری‌پرتو، با اشاره به شیوه ارتباطات گفت: ارتباط ایمیلی رسمی‌ترین شکل ارتباط مجازی میان بدنه آموزش و دانشجویان است. می‌توان گفت از سال 2012 یا 2013 بود که آموزش مجازی و برخط مطرح شد. در این موضوع باید بررسی کرد که آموزش مجازی چه میزان کارآمدی دارد. شاید باید بحران کرونا رخ می‌داد تا ما از خواب غفلت بیدار می‌شدیم که در عصر ارتباطات ما می‌توانیم به شکل دیگری از آموزش رجوع کنیم.
وی ادامه داد: همان‌گونه که پدیده‌ای در جهان دارای ویژگی‌های منفی است، می‌تواند ویژگی‌های مثبت یا پیامدهای غیرمستقیم مثبتی نیز داشته باشد.
نوری‌پرتو اذعان کرد: آن‌چه در این نشست محل بحث دارد این است که قرار است در دوران پساکرونا چه اتفاقی رخ دهد. به این معنا که، آیا تئاتر در حوزه نمایش با آموزش در حوزه‌های دیگر متفاوت خواهد بود یا خیر؟ وی در این باره گفت: هم می‌توان گفت متفاوت است و هم می‌توان گفت اشتراک‌هایی دارد.
امیررضا نوری‌پرتو، به میزان آمادگی سخت‌افزاری و ظرفیت‌های محیط‌های آکادمیک اشاره کرد و افزود: یک رکن مهم در این حیث؛ آموزش و توجه به این است که کدام یک از دروس می‌تواند به شکل مجازی برگزار شود، به طوری که مجازی برگزار شدن کلاس‌ها ضربه و خدشه‌ای به اساس آموزش وارد نمی‌کند.
وی افزود: از لحاظ رضایت زمانی؛ کلاس‌های مجازی قابل رضایت و پذیرش هستند و اما از لحاظ رضایت علمی، دسته‌ای از استادان و دانشجویان از بار علمی و گاهاً وجود نواقص در انتقال مفاهیم علمی؛ رضایت چندانی ندارند.
نوری‌پرتو در ادامه گفت: اگر با توجه به ظرفیت و امکانات دانشگاه‌ها و دپارتمان‌ها می‌تواند برخی کلاس‌ها به شکل ادغامی و توأمان مجازی و حضوری برگزار شود و البته در این خصوص ظرفیت و توانایی دانشگاه باید تقویت شود، در اصل، نیاز به یک پویایی وجود دارد.
وی با تمرکز بر حیطه نمایش خاطرنشان کرد: دانشجو در رشته‌های نمایشی مانند عکاسی، نقاشی و سینما باید در اداره کلاس شریک شود. در دوران پساکرونا گرداننده اصلی کلاس‌ها باید دانشجویان باشند. همچنین، دوران کرونا و دوران پساکرونا بهانه‌ای برای این بازنگری است.
امیررضا نوری‌پرتو، ضمن ارائه پیشنهادی در این زمینه گفت: عدم ارتباط و عدم پیوند کاری و تجربه‌اندوزی میان بدنه تولید در هنر نمایش با بدنه آموزشی است که مسئله شده است و باید این پیوند و ارتباط ایجاد شود.
وی افزود: باید بدانیم دروس عملی و کارگاهی در کدام قسمت آموزش مجازی قرار دارند و همچنین باید شرایط روحی و ذهنی دانشجویان نیز در نظر گرفته شود.
وی تأکید کرد: آن‌چه قابل اهمیت است این هست که چگونه باید با بدنه تولید ارتباط برقرار شود. ما در دوره‌ای به سر می‌بریم که اهالی نمایش مشکلات و دشواری‌های فراوانی را تحمل کردند. به‌علاوه، دانشگاه‌ها باید در دوران پساکرونا به سمت کاربردی شدن حرکت کنند و اساساً باید در شرح درس‌ها، نوع برخورد با دانشجو از هنگام ورود تا زمان خروج از دانشگاه، نوع برخورد با مدرسان، عوامل انگیزشی در مدرسان و دانشجویان مورد بازنگری و بازبینی قرار گیرد.
در ادامه جلسه نیز، عطاءالله کوپال پیشبرد این نشست را بر عهده گرفت و بیان کرد: سال‌ها دروس عملی و نظری و به‌ویژه نمایشنامه‌نویسی و بازیگری را تدریس کردم و سخن اصلی امروز درباره آموزش و نمایشنامه‌نویسی است.
وی اضافه کرد: کلاسیک‌ها معتقدند شاعر ساخته می‌شود و رمانتیک‌ها می‌گویند شاعر، زاده می‌شود. البته نظر شخصی من با نگاه کلاسیک‌ها موافق است.
عطاءالله کوپال خاطرنشان کرد: در هر عرصه‌ای باید آموزش وجود داشته باشد. هنر، در فرآیندی از ساخته شدن در شخص هنرمند قرار دارد. اساساً هنرمند باید آموزش ببیند.
وی به نکته‌ای مهم اشاره کرد و گفت: دانشگاه یک تعریف جهانی دارد و می‌توان اظهار داشت که: «دانشگاه، آموزشگاه نیست».
وی در این باره اذعان کرد: ما آموزش می‌دهیم که دانشجو به سمت آفرینش پیش برود. همچنین، باید توجه داشت که دانشجو در دانشگاه یک توزیع‌کننده صرف نیست. بنابراین، دانشگاه نه مدرسه است و نه آموزشگاه. لازم به ذکر است، که باید دانشجویان را آموزش دهیم که یا آفرینشگر شوند یا پژوهشگر.
کوپال به دوران ظهور و گسترش کرونا اشاره کرد و گفت: در این مدت، ما فرصتی طلایی را از دست دادیم و باید پویشی راه‌اندازی کنیم که یک آموزش وسیعی برای نمایشنامه‌نویسی فراهم شود. البته این نمایشنامه‌نویسی باید به نمایشنامه‌خوانی برسد و سپس اجرا، تحلیل و نقد شود. این به طوری‌ست که فرآیندی کاربردی در آفرینش اثر ایجاد شود تا به تکامل و پویایی برسد. امید است که پویش نگارش نمایشنامه در این دانشگاه آغاز و در نهایت سراسری شود.
کوپال، در عرصه پژوهش اظهار داشت: در حوزه تئاتر در ایران همچنان طبقه‌بندی صحیح و مناسبی از نیازهای پژوهشی وجود ندارد.
وی در پایان پیشنهاد کرد: در دانشگاه سوره باید سه مجله علمی پژوهشی در حوزه تئاتر راه‌اندازی شود که البته شرایط کیفی پذیرش مقاله هم ملزوم به تغییر و تحول است.
در انتهای جلسه نیز، اکرم قاسم‌پور به‌عنوان دبیر نشست، به ارائه جمع‌بندی از سخنان مطرح شده پرداخت و از تمامی متولیان و حامیان همایش ملی آینده پژوهی، آموزش عالی و توسعه پایدار تشکر و قدردانی کرد.
انتهای پیام/
نظر شما